BEN HAYATTA EN ÇOK ÇOCUKLARI SEVDİM Hani Can Yücel, “Hayatta en çok babamı sevdim.” der ya bir şiirinde; …
Hep ağır bir hüznü taşıdım omuzlarımda. Hep acı çektim, hep acı çektim, ve hep sakladım, hep saklandım; Kan yuttum, kızılcık şerbeti içtim, dedim meraklılara. Öyle bir an geldi ki, söylemesem olmazdı, Artık gün ışığına çıkmasam olmazdı, Çektiğim acıları, öfkemi ve özlemlerimi Çırılçıplak haykırmasam olmazdı. En sonunda Yunus’leyin çözüldü dilim, Bendi yıkıldı coşkun gönlümün, Gürül gürül akmaya başladı birikenler Sözcükler kanatlandı sürüler halinde ak kâğıt üstüne konuverdiler kimi zaman tıpkı telefon tellerine dizilen kırlangıçlar gibi Bi soluk dinlenip oracıkta Sonra havalanıp başka gönüllere, ve başka yüreklere uçtular. Ve birden nazlı ince bir yağmur başladı, Ve bir ebem kuşağı uzandı Körfez’den …
Ankara’da her nisan kırkikindi yağmurlarıgüneşin ta içinden yağardı; Güneşin ta içinden geçip benim yüreğime yağardı Ve bozkkırın o canım parlak güneşi her sabah içime doğardı. Tarihte yıldızların parladığı zamanlardı ve 1968 devrim fırtınası esmekteydi her kıtada Ve ben on sekizinde kanı deli deli akan acar bir delikanlı ki Kökleri ta derinlerinde tarihin ve Anadolu toprağının Ayakları yerde, başı yıldızlarda Gözleri gelegeğin güneşli günlerinde Geleceğin eşitlik ve kardeşlik Geleceğin bolluk ve özgürlük dünyasında… Yiğit, adanmış, tepeden tırnağa coşkudan ibaret Her uzvu umutla, inançla yoğrulmuş Tarihin nabzı nabızlarında atmakta Genç bir savaşçı ki On binlerce genç savaşçıdan yalnızca biri… Bu delikanlı şimdi tam altmış yaşında…
Kalebentim bu Şehr-i Stanbul’da Yani ki kentte sürgünüm müebbet Bileklerimde, ayaklarımda,boynumda paslı görünmez zincirler… Cok fazla beton grisi, Bir hayli yanık kiremit kırmızısı kaldırımlarda Ve payıma düşen çokça sorumluluk ve görev Ve güzelim insanlarımın payına düşen en acısından yoksulluk, en koyusundan sefalet Tanrı aşkına bana bana biraz yeşil, Birazcık papatya sarısı ve yanında iki sap gelincik kırmızısı Birkaç nefes kekik yüklü rüzgar Bir avuç da kayanın yarığından fışkıran kaynak suyu ve yağmur sonrası bostanda toprak kokusu Eğer isterseniz size istediğiniz kadar asfalt siyahı Ve yanında motor sesi, korna sesi, acı fren sesi,vinç gıcırtısı Ve istemediğiniz kadar insan, ki insanlığını unutmuş tarafından Bir de yığınlar arasında…
-Teori gridir dostlarım, Hayat ağacı ise daima yemyesil.- (Goethe) Ah ne yazık Söz yetmiyor yaşamı eksiksiz anlatmaya Şu yazdığım şiir de yüreğimin silik bir kopyasıdr olsa olsa. Düşünün bir, hanginiz evet hanginiz bir aşkı sığdırabilirsiniz sözcüklere Nasıl söze dökebilirsiniz İlk sevgiliyle ilk buluşmasına giden bir delikanlıyı, Onun kuş gibi çırpınan yüreğini? İlk kez el ele tutuştuklarında Tüm bedenlerini yalayıp geçen titreşimi Ya tepeden tırnağa çiçeğe durmuş bir erguvan ağacı, Salacak’ta Onun size sunduğu yaşama sevinci dile dökülebilir mi hiç?… Beşiğinde mışıl mışıl uyuyan bir bebek Ona bakan babanın gözleri, yüreği Hangi kelimelerle firesiz anlatılabilir? Veya bir nisan yağmuru sonrasındaki toprak kokusu Ve kır çiçeklerini takmış…
Geçmişten geleceğe ulu bir nehir gibi akıp gitmede zaman Bu akıp giden sonsuzdan sana ayrılan sadece kısacık bir an İşte bu yüzden her anı dolu dolu, onurlu ve güzel yaşa Çünkü ömür dediğin, bize bir kereliğine sunulmuş paha biçilmez bir armağan Yusuf ERDEM
– Biricik kızım Pınar’a – Telefonum çaldı sanırım. Alo, kimsiniz? Kızım mısın, canım mısın, Pınar mısın sen? Ne dersin bitanem; kocaman, yaşlı bir çınar olsam ben, Yücelerde kanat çırpmaktan yorulunca gelip de dallarıma konar mısın sen? Gün gelecek yalnız koyup bizi gideceksin elbet – ki o ayrılık günlerinde seni çok özleyeceğim, Seni çok arayacağım, hep seni anacağım ben!…- Ya sen bitanem, bazen özleyip de beni anar mısın sen? Ve bir gün “Elveda!” deyip bu dünyaya Sönen bir mum gibi mesela, Yahut kayan bir yıldız gibi çekip gidince ben; Yüreğine ateş düşüp de benim için Ağlar mısın, yanar mısın, kanar mısın sen? Yusuf ERDEM
Kızım, özüm, en görkemli filizimsin benim, en muhteşem eserimsin sen; Yaşamımın yıldız yağmurusun, benim için özellerin en özelisin sen. Yazdığım bütün kitaplar, bakıp büyüttüğüm tüm çiçekler şöyle dursun, Cehennem yüreğimden bir alev gibi fışkırıp dilimde bir gül gibi açan şiirlerimin en güzelisin sen. Yusuf ERDEM
Doğumunun ellinci yılını kutlarım karıcığım İkimiz de yarım asrı geride bıraktık Ve beraber yaşadık bunun tam yirmi sekiz yılını Acısıyla sevinciyle birlikte Kimi zaman alabildiğine sakin aktı hayat Ovada kıvrımlar çizerek akan bir nehir gibi derin ve sakin Kimi zaman azğın fırtınalar parçalamak istedi Yılları yara yara ilerleyen küçük ve asî teknemizi Ki yelkenleri yüreğimizdi,aklımızdı, inancımızdı Yelkenleri dolduran rüzğâr sevgimizdi, çoşkumuzdu, direncimizdi Düşmana inat karanlığı yara yara Getirdik birlikteliğimizi bugünlere. Bu akşam birer kadeh rakı içelim Sen, yoksul öğretmenin zengin gönüllü karısı… Aldırma , meze olmayıversin; fındık fıstık olmasa da olur Sen karşımda olduktan sonra Sen mezelerin, sen fıstıkların, sen kadınların en güzeli… Bugün bir…
Erkek sarıldı kadına: “Sen benim için çok özelsin.” dedi. “Yalnız bedeninle değil, aklınla da yüreğinle de güzelsin.” dedi. “ Yaşamımız ve yaşanası bir dünya kavgamız, öyle kaynaştı ki birbirleriyle Ve öylesine bütünleşti ki yüreklerimiz… Ya BEN tamamen SEN oldum; veya tepeden tırnağa SEN, BEN’sin.” dedi. Yusuf ERDEM